Het bloed kruipt waar het niet gaan kan is een quote die zeker van toepassing is op deze Lurrie Bell. Als zoon van legende Carey Bell werd Lurrie in 1958 geboren in Chicago, dus is dit ook zonder meer 'Chicago Blues' ten top. Voeg daarbij nog dat Lurrie Bell zijn eigen band heeft meegebracht richting Hasselt en zo zitten we dan gebeiteld voor een authentieke Chicago blues night 'pur sang'.

Al vlug wist Lurrie Bell dat hij het 'Blues DNA' van zijn vader had geërfd en zo debuteerde hij als 16-jarige reeds bij Willie Dixon en dit was meteen een springplank voor zijn carrière. Allen verkoos hij niet de harmonica van zijn vader maar opteerde hij als instrument voor een gitaar. Helaas duurde die carrière niet zo lang want door diverse factoren verdween hij 20 jaar uit het gezichtsveld. In de 90-tiger jaren na een lange periode van totale destabilisatie herpakte hij zich en de carrière van Lurrie Bel kwam terug op de rails. Hij werkte samen met namen als Koko Taylor en Son Seals en uiteraard ook met zijn vader Carey Bell. Bij het begin van deze eeuw verkoos hij voor een loopbaan onder eigen naam die naar mate de tijd evolueerde naar de 'Lurrie Bell & His Chicago Blues Band'. De hedendaagse invulling van de band bestaat naast Lurrie Bell ook nog uit Ronnie Hicks aan de keyboards, en de ritme sectie met Melvin Smith op bass en drummer Willie Hayes en op donderdagavond 18 mei staan ze hier in de 'club' van de MOD te Hasselt.

Maar eerst hebben die van Move2Blues nog een verrassing voor de bezoekers van de 'blues donderdagen'. Bij het binnenkomen in het café was er een podium opgesteld en daarop hadden 'The Bluesshufflers' zich opgesteld. Uiteraard begonnen bij de meeste 'die hards' hier aanwezig enkele diep nadenkende rimpels van hun voorhoofd bezit te nemen.

Na een kleine informele vragenronde kwamen we te weten dat het hier gaat over Frank Engelen, Piet Vanhoutte en Jo Bogaert. In een ander leven bestaan ze nog als duo 'Frank & Piet' maar voor het bluesy effect is er dan Jo bijgekomen en samen gaan ze reeds sinds een 6-tal maand door het leven als 'The Bluesshufflers'. Eerlijk? Van bij het binnenkomen bij de soundcheck vond ik het al meteen meer dan OK. Meer zelfs ze konden dadelijk mijn interesse aanwakkeren.

Een 'no nonsense' aanpak van de blues en voor diegene die het nog niet meteen wilden geloven, meestal eigen originals van de hand van Frank Engelen. Er zit er zelfs al eentje tussen waarop als co-writer ene Roland Van Campenhout verschijnt, en zo zie je maar dat deze grijze eminentie van de blues ook nog door deze tak van de muziek bevangen wordt.

Het is Frank Engelen die rond de klok van 08.00PM solo begint. Samen met zijn blinkende resonator brengt hij onder meer het toepasselijke 'Me & My Guitar' en 'Rescue Me'. Hem redden hoeven we nu niet meteen te doen want de zelfzekerheid straalt er zo van af, een blues man in hart en nieren. Tijd om bassist Piet Vanhoutte en gitarist Jo Bogaert hun moment onder de spotlights te laten innemen. Dit trio brengt ons zeer aangename luisterbare blues en dit resulteert dat het geroezemoes hier meteen wordt gedempt. 'Honey', 'Sing My Life Away' en 'Hard Years' zijn enkele van hun originals waarmee ze ons aangenaam weten in te pakken ondanks de niet al te beste akoestiek.

Met 'Ana' krijgen we er zelfs eentje dat speciaal geschreven is voor Ana Popovic maar helaas gaat dit verloren aan Paul hier aanwezig. Deze 'amant' van Ana zit hier nu reeds met zijn gedachten bij de Lurrie, malheureusement mais vrais :-). Als de Frank zich komt aanmelden op Hookrock zal ik hem dan maar aan 'ons' Ana voorstellen. Sterke kennismaking met dit trio maar zullen er desalniettemin nog 'hard years' aankomen want het label 'dit is Belgisch' dat moeten ze helaas met zich meedragen, maar gasten, keep the blues alive!!!

Natuurlijk zijn we allen naar hier gekomen om te komen luisteren naar de 'zoon van'. Ergens moet er in onze 'plurale tantum' nog altijd de naam van Carye Bell ronddwalen en zo ook bij MC Danny vanavond, want na een bloemlezing over zoon Lurrie kondigde hij toch de act van de avond aan als 'Carey Bell & His Chicago Blues Band' ;-). Of Lurrie het hem kwalijk nam denk ik niet al kon je dit moeilijk afleiden uit diens gelaatstrekken. Met enkel nog een paargigs te gaan lijkt het me of bij Lurrie stilaan de vermoeidheid begint door te wegen. Ergens logisch want de voorbij dagen stonden ze ook op Moulin Blues en dat kan best beginnen doorwegen. Na vanavond hebben ze nog 'Geldrop' op het programma staan en dan is het zo goed als 'goin' back home'.

'Lurrie Bel & His Chicago Blues Band' beginnen er aan met wat dacht je? ...eens shuflle. Lurrie speelt de blues zonder al te veel emotie alleen de zweetdruppels op zijn aangezicht brengen enig soelaas maar dat gebeurt hier bij ons allemaal in deze omgeving met zijn hoge tropische vochtigheidsgraad. Summer in the city ;-)

Na nummers als 'Wine Head Woman' en 'Blues in My Soul' zijn we toch toe aan een slowbluesje. Om daarna het gevoel met de 'real sound of Chicago terug aan te vatten wordt er 'Hoochie Coochie Man' van Muddy Waters bijgehaald. Alsof ze het achteraan dit nummer nog niet hadden gehoord kam er meer dan enthousiast handgeklap. Wanneer er een moment zit aan te komen dat een bandlid aan een solo kan beginnen gebeurt dit doorgaans met een vingerwijzing. Bij deze Lurrie Bell is dit het moment op een boze blik te werpen en zo ook naar Ronnie Hicks aan de black & white keys.

De ritme sectie met Melvin Smith en drummer Willie Hayes blijven ook haast onverstoorbaar in deze hitte en lijken de set af te willen werken op automatische piloot. Nummers als zijn eigen 'Can't Shake This Feeling' en 'Everyday I Had The Blues' maken dat we ons allen thuis voelen in het 'stadje' aan het Michiganmeer waar dit allemaal is ontstaan in en rond 'Maxwell Street'.

Opmerkelijk is dat er vanavond ook enkele youngsters aanwezig zijn om deze Lurrie Bell te kunnen beleven en dat geeft dan weer hoop op de toekomst. Zo is er zelfs een delegatie vande Gentse formatie 'Bluebird' afgezakt en zullen Matis en Kasper zeker en vast wat hebben opgestoken, so they got this mojo workin'....

En daarmee sluiten ze het club-seizoen hier af bij Move2Blues. Tijdens het seizoen 2016-2017 konden we hier genieten van onder meer, Tia & The Patient Wolves, Sugaray Rayford, Mac Arnold, The Bluesbones, James Armstrong en Junior Watson. RJ Mischo moesten we helaas allemaal missen wegens autopech maar desondanks dit euvel hebben Danny en zijn team ons weer aangenaam verrast met deze namen. De eerstvolgende afspraak voor het seizoen van 2017-2018 kan je nu reeds noteren, en dat is op donderdag 12 oktober 2017 met niemand minder dan Mike Morgan & Jim Suhler...and they just want to get to know you!

 

CU you @ Duvel Blues (zaterdag 27 mei).